روز کارگر و برنامه های متنوع این روز و اتفاقاتی که در هفته کارگر رخ می دهد، علاوه بر ارج نهادن به مقام کارگر و ارزش گذاری بر کار بازگو کننده وزانت، وضعیت و جایگاه تشکل های کارگری نیز می باشد.
یکی از کارویژه های مهم و اساسی روز کارگر و برنامه ها و تجمعات این روز در سراسر جهان،به رخ کشیدن توان و قدرت جامعه کارگری و تشکل های آنها به مخاطبان بویژه شرکای اجتماعی آنان یعنی کارفرمایان و دولت ها می باشد. هرچه تشکل ها بتوانند با عده و انسجام بیشتر در مناسبات حاضر شوند، قدرت چانه زنی و بیان مطالبات آنها بیشتر و موثرتر خواهد بود. لذا تشکل ها در تمام طول سال برنامه ریزی دقیق و مستمری برای تجمعات و مراسم های این روز دارند.
در ایران اما به دلایل مختلف در روز کارگر و جشن ها، نشست ها، تجدید میثاق، دیدارهای عمومی و رسمی مربوط به این روز اثری از تشکل های صنفی کارگری دیده نمی شود. در اکثر برنامه ها دولت متولی مراسم ها بوده، اجازه تجمع و میتینگ نیز به تشکل ها داده نمی شود و متاسفانه بدلیل تشتت و چندگونگی در بین تشگل های کارگری اثری از انسجام، اتحاد، حضور موثر و عنوان مشخص و واحد در مراسم ها دیده نمی شود.
تشکل های کارگری در ایران بدلیل پراکندگی در عنوان از یکسو و معمولا اختلافات داخلی و وجود همیشگی آلترناتیوهای قوی غیر صنفی و حزبی فرصت و مجال دیده شدن پیدا نمی کنند. حتی روسا و برگزیدگان کارگری شناخته شده نیز در مراسم ها غایب یا دیده نمی شوند.
این وضعیت که انگار نوعی تعمد حساب شده را همراه خود دارد اثر تخریبی بسیار زیادی بر شأن و جایگاه تشکل های کارگری بر جای می گذارد و قدرت چانه زنی تشکل ها را در مواجهه با دولت و کارفرما به شدت تقلیل می دهد. در این فضا بستر برای بهره برداری بازیگران غیر صنفی محیا و تشکل های کارگری ور موضع انفعال قرار می گیرند و البته چاره کار بدون توقع از مجریان مراسم ها و بهره برداران، تنها و تنها در دستان کارگرانو تشکل های صنفی کارگری می باشد.
علاج این موضوع صرفا در انسجام، اتحاد، برنامه ریزی و فعالیت هدفمند و مستمر و همچنین کنارگذاشتن اختلافات داخلی و حتی درنوردیدن مرزهای عنوانی در بین تشکل های سه گانه کارگری می باشد. تا زمانی که روسای تشکل های کارگری دست کم در موضوعاتی این چنین نتوانند بر سر یک میز بنشینند و به اجماع برسند در بر همین پاشنه خواهد چرخید و امید خدمت رسانی به قشر محروم کارگر در حد حرف و تعارف باقی خواهد ماند.
محسن صابری